บทความ

spe : moonbeam #ปาร์คบนดวงจันทร์

"... save me from all of the things I've done, lately I'm lost save me from all that I've become, till I become yours ..." / ทันทีที่ขึ้นรถมาเสือน้อยของเขาก็แบมือคิ้วขมวดเหมือนต้องการทวงสัญญาว่าเพลงทั้งหมดมันไม่สมควรเป็นของเขาแล้ว ปาร์คอมยิ้มวางคางลงบนมือที่ยื่นมาหา พิธุยิ่งหงุดหงิดส่ายหน้าจนผมสีบลอนด์สะบัดตาม “ไม่ใช่อันนี้” เขาหัวเราะแล้วเปลี่ยนเป็นกุมมืออีกคนไว้แทน ออกแรงดึงเบาๆแล้วอาศัยจังหวะนั้นกดจูบที่ต้นคอรวดเร็วแบบไม่ทันได้อ้าปากด่า เสือน้อยหน้ายุ่ง บ่นพึมพำไม่เลิก “ไปห่างๆเลย” “ไม่กินแล้วมั้งก๋วยเตี๋ยว” พอพูดขู่แบบนี้จากที่มองออกไปนอกหน้าต่าง คนเห็นแก่กินก็หันกลับมาให้ความสนใจกันบ้างแล้ว พึมพำคลอไปกับเสียงเพลงในรถว่าหิวแล้ว คุณปาร์คใจร้ายแบบนู้นแบบนี้ แล้วก็ไปนั่งพิงพนักขัดใจอยู่คนเดียว น่าบีบปาก “ไม่ออกรถเหรอ” พิธุถาม มือเลื่อนเปิดหาคลื่นวิทยุที่ถูกใจ พอไม่ได้เรื่องก็เลือกจะเปิดจากไอโฟนเครื่องเก่งที่หวงเพลงข้างในนักหนา “ไหนบอกหิว” สารถีจำเป็นพยักหน้าให้ ถอดแว่นกันแดดออกมาเหน็บไว้ที่อกแบบที่เฮลตันชอบด่าว่าขี้เก๊ก “ห...

แฟนครับเงียบหน่อย (NC CHAPTER 22)

ใช่ ภคินทร์รู้แล้วว่าควรจะทำยังไงกับโซลเมทของตัวเอง เพราะเขากำลัง ‘ ทำ ’ มันอยู่ และจริงๆก็กำลังคิดว่า แม่งน่าจะทำตั้งนานแล้ว                           “อึก..” เขาทาบมือลงกับมือของอีกคนบนบานประตูกระจกที่มองเห็นแค่ห่าฝนที่กระหน่ำตัวเองลงมาไม่ได้หยุด ยืนซ้อนหลังและขยับมืออีกข้าง รังแก อีกคนที่กำลังเอาหัวสีน้ำตาลเข้มพิงไปกับกระจกมัวๆแบบหมดทางสู้ “ค..คิน ช้าหน่อย...” ยิ่งพูดมันก็เหมือนยิ่งยุ มือสากๆขยับถี่รัว บดขยี้ส่วนปลายภายใต้กางเกงชั้นในสีสะอาดตาจนบางคนร้องครางแข่งกับเสียงฝน แข้งขาหมดแรงจนต้องเอนตัวพิงไปด้านหลัง แต่ก็รู้ตัวช้าไปว่ามันเป็นอะไรที่โคตรไม่เข้าท่าเลยเมื่อยิ่งกลายเป็นการเปิดให้ไอ้เด็กจุ๊จิ๊ข้างหลังขยับสะโพกให้อะไรๆมันชิดกันมากขึ้นไปอีก มือสองข้างยกขึ้นปิดปากเมื่อโดนริมฝีปากและลิ้นไล่ไปตามซอกคอด้านหลังทั้งๆยังโดนรังแกข้างล่างอยู่แบบนั้น มืออีกข้างของภคินทร์ที่ทาบทับกันเอาไว้เลยละมาสอดเข้าใต้เสื้อเชิ้ตที่ปิดได้แค่ต้นขา บีบสะโพกอวบๆจากขน...